Kan

Gurur mu? o sokaklara döktüğün şey bile o kadar önemsiz kaldı ki, kan soludum, kan kustum ben günlerce. Sevdiğin adamdan duyduğun, yalan olduğunu bildiğin, ama bilsende direnemediğin sölerin karşısında gurur mu? Evet çocuktum, evet çok fazla çocukça sevmiştim seni, bi çocuğun bez bebeğini sevdiği kadar sevmiştim, belkide vitrininde bir bez bebeğin durduğu kadarda güzel durmuştum ama ne önemi varki ölümden sonra? Diri diri cadı kazanına attığında etimin yanık kokusu gelmiş olmalı bedenimi astığın kasaptan, sattığın stand dan. Evet çocukça sevmiştim ama ölü bir çocuğu şekerle kandıra bilir misin? Hep bekleyip hiç getirmediğin elma şekerine yanakları kırmızı kırmızı gülermi artık? her sözün bundan sonra kırmızı kırmızı kabuk tutan duyguların derinlerine iner mi?sevgi ve aşk; bu ne seninle ilgiliydi nede benimle, bunlar hala o sandığın içinde saklılar ve bozulup onlarda çürüyene kadar orada kalacaklar ama saygının kalmadığı yerde bir iki lafla geçiştirmenin yada unutulup silinmesinin mümkünatı mı var? Artık ne ben geri getirebilirim bu ölü çocuğu dünyaya ne sen, buyrun cenaze namazına.

Aşkın Dili Var mı ? Bu Hikaye Mozan Dosta Adanmıştır

Araba ağır ağır yol alıyordu,gerek yükün ağırlığından gerekse çile yüklü yanık yüreklerin yaşadığı topraklardan kopmasının ağırlığı bu ihtiyar kamyonun homurdayarak yol almasına neden oluyordu.Bir mevsimlik değil sanki bir ömürlüktü yükü.Baba Hamalyan ülkesinin sefaletine ezdirmemek için ailesini, göç eylemişti bir zamanlar dedesinin ardına bakamadan mahçup,bir şekilde terkettiği topraklara.Bu topraklarda kardeşcesine yaşamışlardı yüzlerce yıl da ne olmuşsa aynı toprakların çocukları düşman olmuştu.

Babası kinliydi Türklere ,görmeden tanımadan bir Türk`ü.Gerek mektepte anlatılanlardan gerekse babasından duyduklarından.Babasının adı da tuhaftı.Mahcupyan...Annesine sarıgelin diyorlardı.Türkleri çok seviyordu asıl adını unutmuş bu kadın.Ne zaman komşularını hatırlasa gözleri buğulanır kendini Çukurova`nın aşağı yeli esintisinde huzur bulurdu.Zaman zaman annesinin bu Türk sevgisine kızar,onu üzer ağlatırdı da sonrasında hep pişmanlık duyar Mamam diye sarılır gönlünü alırdı.

Van`dan sınırı aşmışlardı da sanki gurbete değil vatanına gelmiş gibi huzur bulmuştu Hamalyan.Kızı ve oğlu uyuyordu ,belki de rüya görüyorlardı.Gülümseyen bir çehreleri ,masumiyetleri vardı.Eşi Karina başını hamalyanın omuzlarına yaslamış bilmedikleri bu topraklarda,nasıl karşılanacakları korkusu yüreğinde, gözleri kapalı ama uyanık...

Nihayet Gürbulak sınır kapısından vize ettirdikleri pasaportlarıyla hiçbir sıkıntı yaşamadan girmişlerdi baba dede yurtlarına.Arkalarında kalan Ağrı dağının hüznü çökmüştü üzerine Hamalyanın.Papaz Nemrutyan`ı hatırladı birden.``Türkler hristiyanların ve Ermenilerin baş düşmanıdır.Onların katli dinimizce kutsanmıştır.En iyi Türk ölü Türk`tür``diyen o vaazlerini yıllarca dinlemişti.Hele ki Taşnak partisine üye olduktan sonra epey legal olmayan hareketler içerisine girmiş.Hem Pkk`nın hem de uzantısı Pejak`ın faaliyetlerinde bulunmuştu.Eski toprakları geri almaktı hayalleri ve öğretileri.Bunlar okulda,klisede devamlı Ermeni çocuklarına,gençlerine işleniyordu.

Oysa şimdi bu toprakların sahiplerini tanıyordu ve ne okulda öğretildiği gibi maymuna benziyorlar ne de gayrı medeni bir millet görüntüsü var,Otelde aynaya baktı bir de lobideki gence.``Benden beyaz ve de yakışıklı...``dedi gülümseyerek.Bir sigara çıkardı yıllarca yalanlarla doldurulan beynindekileri yakmak istercesine.Kibriti yoktu ,etrafına bakınırken lobideki genç gülerek çakmağı çıkardı,yaktı sigarasını.Mahçup olmuştu ,sanki düşündüklerini ve beyninin içindekileri biliyormuşcasına bu milletin bir ferdine...Teşekkür ederek uzaklaştı otelin lobisinden.

Otel Van gölünün kenarındaydı,hava kapalı ama ay zaman zaman kendini gösteriyordu bu sonbahar ayında.Suyun serinliği içine işlemiş üşümeye başlamıştı, ard arda içtiği sigaraların sayısını bilmiyordu da memleketten getirdiği son pakette bitmek üzereydi.

Azrail! Gelirken Kimseye Haber Verme

Aslında, o hep böyle ölmek istedi. Nedense böyle sessiz ve sefil ölümler ona hep �şairce� gelirdi. Ve o bu �şairce� lafını kendine çok yakıştırırdı. Vapurdan inerken şair gibi inmeliydi. Sigara içerken şair gibi görünmeli, aşık olurken de şair gibi olmalıydı. Ve tabi ki ölürken de...

O yapacağı ya da yapamayacağı her şeyi hayal ederdi; planlamazdı. Çünkü planlamanın sadece güçlü olup planladıklarını yapabilecek insanlara özgü bir şey olduğunu düşünürdü. O hiç güçlü olamadı. Ama hayalleri vardı. Sonbaharda penceresinin önüne geçip sigara içeceği, sıcak, deniz kenarında bir ev hayal ediyordu. Parası olmasını hayal etmiyordu ama yeni bir daktilo almak istiyordu. Hayalleri bunlarlada kalmazdı üstelik. Şairdi ne de olsa; hayal gücü genişti. Ve boş geçen her gün, her gece de uçsuz bucaksız hayaller kurardı. Ama olmadı. Hayalleri de bir zamanlar uğruna şiirler yazdığı, kimi güzel, kimi mağrur, kimi sevmekle düşmanlığı aynı şey sanan, kimiyse mutluluğu hep gitmelerde arayan; hep bahar sabahlarında kaybettiği kadınlar gibi ona arkasını döndü.

Hayatının her bölümünde bir kadın oldu. Bazen aşık oldu, şiir yazdı; bazen de sırf şiir yazmak için aşık oldu. Gözler gördü, dudak kıpırtılarında kaybetti çoğu zaman kendini. Hayat -sanki- aşık olma oyunuydu. O, oyunu kuralına göre oynuyor, mola verdiği zamanlarda da şiir yazıyordu.

Otuzüç yaşındaydı. Akciğerlerindeki, her gün biraz daha çoğalan milyonlarca hücre yavaş yavaş onu halsiz bırakıyordu. Genç yaşına rağman artık dışarı çıkıp bağazın muhteşem manzarasını görmeye bile takati yoktu. Ölmekten korkmuyordu. Şair gibi ölememekten korkuyordu. Sadece bir gece önce sessiz sedasız ölmeyi hayal etmişti. Evet. Sessiz olmalıydı ölümü; kimse bilmemeliydi. Hiç bir gazeteci gelip, bir zamanların �ünlü� şairinin insanların gözü önünde öldüğünü yazmasını istemiyordu. Ünlü olmayı istememişti. Bu ölürkende böyle olmalıydı.

O hep böyle ölmek istedi. Sessiz, kimsesiz.öyle de oldu; öyle de öldü.
Gerğinden güneşli bir mayıs sabahı, rutubet kokan yatağında, ilk defa hayal ettiği bir şey gerçek oldu.

Azrail gelirken kimseye haber vermemişti.